Z pochodzenia był Białorusinem urodzonym w Mejsztach w guberni kowieńskiej. Przed wybuchem pierwszej wojny światowej kształcił się w szkole rolniczej, później pracował jako administrator majątku. Został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej w 1914 r., awans na oficera uzyskał w 1915 r. Po wybuchu rewolucji przez krótki czas walczył po stronie bolszewików, lecz już w 1918 r. wraz ze swoim pułkiem przedostał się do Estonii. W trakcie wojny estońsko-bolszewickiej (1918-1920) przyłączył się do sił „białych”, wchodząc w skład ,wraz ze swoim oddziałem , Armii Północno-Zachodniej. Po zakończeniu wojny i wcieleniu Armii do sił estońskich, pragnąc kontynuować walkę z bolszewikami, przebił się do Polski. W IV 1920 r. dowodzone przez niego siły zostały podporządkowane gen. Edwardowi Śmigłemu-Rydzowi i jego 3. Armii. Żołnierze Bułak-Bałachowicza, walczący jako ochotnicy, brali udział w Bitwie Warszawskiej, zdobywając Pińsk, (26 IX), podczas tej operacji mieli dopuścić się pogromu żydów. Od 28 września 1920 z rozkazu naczelnego dowództwa wojska gen. Bułak-Bałachowicza zyskały status armii sojuszniczej i były określane jako Ochotnicza Sprzymierzona Armia Po podpisaniu pokoju ryskiego i zakończenia wojny polsko-bolszewickiej jego armia podjęła w 1920 r. działania przeciw bolszewikom na terenach białoruskich. 10 listopada zdobył Mozyrz i ogłosił niepodległość Republiki Białoruskiej. Po ataku bolszewików jego siły zostały zmuszone do wycofania się na tereny Polski. Po powrocie nie został przyjęty i zweryfikowany w Wojsku Polskim. W czasie II wojny światowej jeszcze raz zorganizował oddziały ochotnicze, które broniły Warszawy. Zastrzelony przez Gestapo 10 V 1940 r.