Urodzony na Syberii gdzie jego ojciec Witalis Iwaszkiewicz został zesłany po powstaniu styczniowym. Służył w wojsku rosyjskim, brał udział w wojnie japońsko-rosyjskiej, uczestniczył w obronie Port Artur. W trakcie I wojny światowej za bitwę pod Łodzią (1914) awansowany na generała-majora. Po I wojnie światowej przyjęty do Wojska Polskiego, mianowany w 1918 r. najpierw na dowódcę Okręgu Generalnego „Kielce”, następnie na dowódcę Dywizji Litewsko-Białoruskiej sformowanej z oddziałów Samoobron kresowych. W 1919 r. brał udział w obronie Lwowa, zastępując gen. Tadeusza Rozwadowskiego na stanowisku naczelnego dowódcy Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził frontami: Galicyjsko-Wołyńskim, Galicyjskim, Podolskim. Brał udział jako dowódca 6. Armii (III-VIII 1920) w wyprawie kijowskiej. W czasie bitwy warszawskiej dowódca Frontu Południowego. W 1921 r. przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony orderem Virtuti Militari, zmarł po ciężkiej chorobie w 1922 r.