W trakcie I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, najpierw jako szef sztabu Twierdzy Kraków, następnie na froncie włoskim skąd po zakończeniu działań powrócił do Krakowa zgłaszając się do Wojska Polskiego. Początkowo komendant miasta Krakowa, następnie szefem Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Od 1919 r. Szef Sztabu Generalnego WP. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził 6. Armią we Lwowie (IX-X 1920), przyczynił się do pokonania 1. Armii Semiona Budionnego, członek Rady Wojennej. W 1925 r. złożył dymisję ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej, przeniesiony w 1926 r. w stan spoczynku. W 1939 r. aresztowany przez Sowietów, uwięziony w Starobielsku, rozstrzelany przez NKWD w Charkowie.