
W II RP mianowany dowódcą Frontu Litewsko-Białoruskiego, następnie podczas wojny polsko-bolszewickiej grupy operacyjnej oraz dowódcą 10 Dywizji Piechoty (1919). Zasłynął jako organizator tzw. buntu Żeligowskiego, podczas którego zajął Wilno i jego okolice proklamując powstanie tzw. Litwy Środkowej i przekazując miasto Józefowi Piłsudskiemu (1920).