Walczył w I wojnie światowej, po przewrocie bolszewickim zmobilizowany do komunistycznych oddziałów. W 1918 r. przechodzi na stronę „białych” pod Pskowem. Na północy Rosji walczył po stronie wojsk gen N. Judenicza, biorąc udział w ofensywie skierowanej na zdobycie Pitorogradu. W 1920 r. po porażkach sił antybolszewickich uciekł do Polski. Został mianowany 28 IX 1920 r. na dowódcę 3. Armii Rosyjskiej w Polsce, rekrutowanej z rosyjskich ochotników i jeńców do walk z bolszewiami, wojska te nie zdążyły jednak wziąć udziału w walkach z Armią Czerwoną. Podczas rozmów z bolszewikami, władze polskie zobowiązały się do rozwiązania sił rosyjskich w Polsce. B Piermikin próbował przebić się na Krym, by połączyć się z siłami A. Wrangla. Jednak po ciężkich stratach zadanych przez bolszewików powrócił z żołnierzami do Polski, gdzie został internowany. Po II wojnie światowej, zamieszkał w Austrii, zmarł w Salzburgu.
Boris Piermikin (1890-1971)
Rosyjski generał walczący po polskiej stronie.