Od 1905 r. Członek „Zetu” i Ligi Narodowej, członek redakcji „Słowa Polskiego”. W 1918 r. po odzyskaniu przez Polskę niepodległości mianowany członkiem prezydium Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie. W latach 1919-1927 poseł na Sejm, początkowo z ramienia Zjednoczenia Narodowego, a od roku 1922 Stronnictwa Chrześcijańsko-Narodowego, którego był jednym z założycieli. Jako przedstawiciel Narodowego Zjednoczenia Ludowego, w trakcie walk z bolszewikami, brał udział w pracach Rady Obrony Państwa (1920). Przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Sejmu Ustawodawczego i główny referent Konstytucji marcowej (1920-1921). W 1926 r. po zamachu majowym usunął się z życia politycznego. W 1940 r. deportowany ze Lwowa przez władze sowieckie do Kazachstanu. Wraz z armią Andersa przedostał się na Zachód. Autor m.in.: Ku stałemu ustrojowi Państwa Polskiego (1936).