
Przed I Wojną Światową związany z Narodowym Związkiem Robotników, należał również do Ligi Narodowej (1906-1908), lecz doprowadził do oderwania się NZR od obozu narodowego. Założyciel i prezes Narodowej Partii Robotniczej z ramienia której brał udział w pracach Rady Obrony Państwa podczas wojny polsko-bolszewickiej. W latach 1920–1935 poseł na Sejm II RP, sprawował funkcję ministra kolei żelaznych (1925-1926) w rządach Aleksandra Skrzyńskiego i Wincentego Witosa. Po zamachu majowym osadzony w Cytadeli, zwolniony dzięki wstawiennictwu Kazimierza Bartla. W czasie II wojnie światowej pracował w oddziałach Społem, natomiast po jej zakończeniu w przemyśle węglowym.