Członek zarządu i główny ideolog, obok Róży Luksemburg, Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy, redaktor wielu pism m. in: „Czerwonego Sztandaru”, Sprawy Robotniczej”. Uczestniczył w rewolucji 1905 r., po której stłumieniu wyjechał do Niemiec, jeden z twórców Związku Spartakusa. W ramach wymiany jeńców po pokoju brzeskim w 1918 r. znalazł się w Rosji Sowieckiej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej objął przywództwo nad Tymczasowym Komitetem Rewolucyjnym w Białymstoku, który w wypadku zwycięstwa sowietów w wojnie z Polską miał się przekształcić w lokalny rząd komunistyczny w przyszłej Polskiej Republice Rad. Po wojnie powrócił do Moskwy. W 1922 r. został współzałożycielem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, pełnił również funkcję rektora Uniwersytetu Mniejszości Narodowościowych Zachodu. Zmarł we Włoszech podczas kuracji w 1925 r.
Julian Marchlewski (1866-1925)
Działacz rewolucyjny i komunistyczny polskiego pochodzenia.