Członek I Proletariatu, od 1882 r., aresztowany i skazany na katorgę. Po odbyciu kary w 1904 r. powrócił do Warszawy, został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (1904), współpracował z pismami „Kurier Codzienny”, „Robotnik”. Po podziale w PPS, wszedł do kierownictwa PPS-Lewicy (od 1906 r.). Na wybuch I wojny światowej zareagował emigracją do Szwajcarii.W 1917 po obaleniu caratu wyjechał wraz z W. Leninem „zaplombowanym pociągiem” do Rosji. Od 1918 r. w Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików), redaktor „Głosu komunisty”. Podczas wojny polsko-bolszewickiej członek Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego w Białymstoku, który w wypadku zwycięstwa sowietów w wojnie z Polską miał się przekształcić w lokalny rząd komunistyczny w przyszłej Polskiej Republice Rad, F. Kon miał być odpowiedzialny za oświatę. Po wycofaniu się wojsk i powrocie do Moskwy od 1922 do 1923 sekretarz Komitetu Wykonawczego Kominternu. W 1922 współzałożyciel Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. Po śmierci W. Lenina na XV Zjeździe WKP(b) (1927) poparł J. Stalina. W kolejnych latach zaangażowany w działalność oświatową i wydawniczą w Związku Sowieckim.