Pochodził z rodziny o wojskowych tradycjach, jego ojciec Tomasz był oficerem CK armii. W 1906 r. Ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Mödling w stopniu podporucznika jako najlepszy student. W trakcie I WŚ początkowo służył w Sarajewie, następnie w Siedmiogrodzie oraz na froncie rosyjskim. W 1918 r. po odzyskaniu niepodległości przez Polskę trafił do Oddziału I, a następnie Oddziału III Naczelnego Dowództwa. Uczestniczył w walka na wschodnich granicach, był uczestnikiem wyprawy kijowskiej, a w trakcie obrony Warszawy służył w sztabie Frontu Środkowego. Po zwycięstwie nad bolszewikami otrzymał awans na szefa sztabu 2. Armii, w randze podpułkownika oraz Krzyż Virtuti Militari za bitwę nad Niemnem. Po zakończeniu wojny przez krótki czas pracował jako wykładowca Wyższej Szkoły Sztabu Generalnego. W 1921 r. trafił do Biura Ścisłej Rady wojennej, którego zostaje szefem w 1924 r. Podczas przewrotu majowego poparł rząd, lecz nie wystąpił przeciw Piłsudskiemu, dzięki czemu w grudniu 1926 r. objął stanowisko pierwszego zastępcy szefa Sztabu Generalnego. Od 1928 r. kierował Wyższą Szkołą Wojenną, do jego najsłynniejszego opracowania w tym okresie należało Studium nad możliwościami wojennymi Niemiec i Polski (1936), w którym kładł nacisk na modernizację armii pancernej oraz obrony przeciwlotniczej. Podczas kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy Armii „Poznań”, był dowódcą w największej bitwie wojny obronnej – Bitwy nad Bzurą (18-22 IX). 28 IX gen. Tadeusz Kutrzeba podpisał akt kapitulacji Warszawy, po czym trafił do niemieckiej niewoli. Po wyzwoleniu z niemieckiego obozu przez amerykanów, udał się do Londynu, gdzie oferowano mu stanowisko ministra obrony narodowej, którego nie przyjął. Uczestniczył w pracach nad powołaniem Instytutu im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie. Zmarł na nieuleczalny nowotwór w 1947. Ważniejsze prace: Bitwa nad Niemnem (wrzesień-październik 1920) (1926), Wyprawa kijowska 1920 roku (1927), Studium nad możliwościami wojennymi Niemiec i Polski (1936).