Związany z PPS i Organizacją Bojową, szef sztabu I Brygady Legionów Polskich, minister spraw wojskowych (1920-1924). Jako minister pracował na rzecz unifikacji i rozbudowy Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej bronił na forum Sejmu planów polityki wschodniej Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Podczas trwających walk dowodził Armią Rezerwową. Wchodził w skład Rady Obrony Państwa. 13 maja 1926 r. w reakcji na przewrót majowy rozdarty między lojalnością wobec Piłsudskiego, lojalnością wobec rządu wynikającą z przysięgi wojskowej podjął nieudaną próbę samobójczą. Dowódca Frontu Południowego we wrześniu 1939 r., minister bez teki w rządzie W. Sikorskiego (1939-1940), komendant główny Związku Walki Zbrojnej (1939-1941), naczelny wódz Polskich Sił Zbrojnych (1943-1944), po wojnie na emigracji.