Urodził się w Warszawie, gdzie też w 1909 r. wstąpił do Warszawskiego Seminarium Duchownego. Po jego ukończeniu oraz otrzymaniu niższych święceń kapłańskich, został wysłany do Akademii Duchownej w Piotrogrodzie, której nie ukończył. Święcenia kapłańskie przyjął 26 I 1916 r. Od 1917 r. sprawował posługę kapłańską na terytorium Rosji, najpierw był proboszczem w Bogorodsku, miejscowości niedaleko Moskwy, następnie w Klinicach (obecnie Klincy). W Klinicach prowadził działalność społeczną oraz edukacyjna m.in. tajną drużynę harcerską, uczył w miejscowym gimnazjum, zorganizował szkołę początkową dla Polskich dzieci. W 1918 r. pracował na rzecz przyspieszenia ewakuacji obywateli polskich do kraju. Wrócił do Polski tego samego roku wraz z jedną z ewakuowanych grup. Najpierw sprawował funkcję wikarego w Łodzi, następnie przeniesiony na stanowisko archiwisty i notariusza Kurii Metropolitalnej Warszawskiej (1919 r.). W VII 1920 r. wystąpił z prośbą do władz kościelnych o zgodę na objęcie funkcji kapelana wojskowego, której początkowo nie uzyskał. Jego starania poparł bp. polowy WP Stanisław Gall. Ignacy Skorupka został mianowany 8 sierpnia 1920 r. kapelanem lotnym 1 batalionu 236 Pułku Piechoty Armii Ochotniczej. Pułk złożony był głównie z młodzieży gimnazjalnej i akademickiej. 13 sierpnia wyruszył na front docierając do wsi Ossów. Tam też 14 sierpnia zginął, jedna z wersji mówi, iż poległ udzielając ostatniej posługi rannemu żołnierzowi, natomiast komunikat Sztabu Generalnego WP z 16 sierpnia podkreśla „bohaterską śmierć ks. kapelana Ignacego Skorupki […], który w stule i z krzyżem w ręku przodował atakującym oddziałom”. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V kl. oraz Orderem Orła Białego.