Jeden z czołowych przedstawicieli ruchu narodowo-demokratycznego, poseł na Sejm II RP z ramienia Związku Ludowo-Narodowego, dwukrotny premier rządu (1920, 1923-1925). Jako premier podczas wojny polsko-bolszewickiej był wiceprzewodniczącym Rady Obrony Państwa. Przedstawiciel Polski na konferencji w Spa, na której zgodził się na niekorzystne rozwiązania w sprawie granic w zamian za pomoc w wojnie z bolszewikami. Przeprowadził reformę finansów publicznych: doprowadził m.in. do powstania Banku Polskiego i zastąpienia marki złotym. Doświadczenia z tego okresu opisał w książce Dwa lata pracy u podstaw państwowości naszej (1924–1925). W 1926 r. został rektorem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, zaś w 1936 r. doprowadził do powstania Instytutu Socjologii Wsi, którym kierował do śmierci.