Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę sprawował wiele funkcji publicznych; był m. in. podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został powołany do Rady Obrony Państwa jako przedstawiciel PPS. Uczestnik rokowań pokojowych w Mińsku i Brześciu w takcie których wsparł stanowisko wyrażane przez m.in. S. Grabskiego, przeciwko programowi federacyjnemu Piłsudskiego. Był posłem na Sejm RP, sprawował również funkcję ministra robót publicznych (II-IV 1926) w rządzie Aleksandra Skrzyńskiego. Oskarżony w procesie brzeskim działaczy opozycji, został skazany na dwa i pół roku więzienia (przebywał w nim od listopada 1933 do maja 1934 r.). W 1937 r. Rada Miejska Łodzi wybrała go na prezydenta miasta, lecz nie został on zatwierdzony przez władze sanacyjne. Zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.