W 1918 r. wstąpił do Armii Czerwonej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 16. Armią wchodzącą w skład Frontu Zachodniego. W trakcie ofensywy Tuchaczewskiego dotarł z wojskami do Warszawy bezskutecznie próbując ją zdobyć. Podczas odwrotu po klęsce 16. Armia pod jego dowództwem została rozbita podczas bitwy białostockiej (22 VIII 1920 r.). W 1922 r. oskarżony o spisek i usunięty z wojska, zrehabilitowany. Podczas czystek w wojsku ponownie aresztowany i stracony (część opracowań mówi o naturalnej śmierci).