Do wojsk sowieckich przyłączył się w 1918 r. W 1919 r. został szefem sztabu komunistycznej Armii Estońskiej, podczas wojny obronnej osłaniał Piotrogród przed wojskami N. Judenicza. Po przemianowaniu dowódca 15 Armii, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Dowodził działaniami na północ od Dźwiny, walczył przeciw Dywizji Litewsko-Białoruskiej, w bitwie pod Wkrą, a także w bitwie nad Niemnem. Po wojnie działał na wielu stanowiskach wojskowych, był również attaché wojskowym w Niemczech, a także komendantem Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. Poparł czystkę na Akademii, lecz mimo to oskarżony o zdradę i skazany w procesie pokazowym wraz z innymi wojskowymi wysokiej rangi, m. in M. Tuchaczewskim, na karę śmierci, rozstrzelany 11 VI 1937 r.